Mijn naam is Christa. Ik ben 52 jaar, en woon in een leuk arbeidershuisje in Utrecht, samen met mijn dochter Tara (14).
Op Bali kreeg ik de naam Luh Putu. Putu is de eerst geborene (ik ben eerstgeborene) en Luh is een respectvolle aanspreekvorm.
Op Facebook gebruik ik Luh Putu Christa, just for fun, maar het is verworden tot iets meer. Het brengt in ieder geval mijn 20 jaar Indonesië verleden in beeld, dat is fijn. Hier in Nederland noemt niemand me meer zo, en heet ik gewoon Christa.
Al zolang ik me kan herinneren heb ik gedaan wat mijn hart me ingeeft. Dat leidde tot een leven vol avonturen. Ik was bouwvakker en Reiki therapeut, barvrouw en wetenschapper, masseuse en cruisedirector, reisbegeleidster en duikinstructeur. Ik leefde in de jungle van Siberut (Indonesië) en deed onderzoek naar vrouwelijke sjamanen. Dit heeft diepe indruk op me gemaakt; zonder elektriciteit en stromend water, zonder wegen en verkeer, alleen jungle, jungle, jungle. Ik leefde tussen de lokale mensen in de gemeenschapshuizen op palen, deed wat zij deden, sliep hoe zij sliepen, at wat zij aten. Ik volgde de sjamanen en maakte vele genezingsrituelen mee.
Dit alles heeft me enorm geholpen op mijn weg naar puur zijn, naar een totale acceptatie van alles wat is. Wat niets te maken heeft met passief zijn of lijdzaam toekijken. Het gaat om het opheffen van verzet tegen dat wat er is, of is geweest. In die acceptatie ontstaat er een oneindige ruimte van creativiteit, van kracht, van vreugde. Daarin kan de levensenergie weer volop stromen. Iets wat ik ook elke keer terug zag in de ogen en levenshouding van mensen die in en met de natuur leven.
Vrouwen, Spiritualiteit, Reizen en Rituelen vormen de rode draad in mijn leven. Ik weet van oude pijn, van niet gezien zijn en van duisternis en licht, en van de diepe kracht in ieder mens. Vroeger was ik altijd bang voor de oordelen van mensen over mij. Ik wilde alles goed doen, zodat ik aardig gevonden zou worden en waardering zou ontvangen. Ik danste naar ieders pijpen. Nou, dat werd een raar dansje… Ik heb geleerd van mezelf te houden, en leer nog steeds. Het leven in de jungle in een totaal andere vorm zoals ik dat kende uit Nederland, heeft me afpelt, vrijgemaakt van oordelen over hoe het hoort en moet, tot er alleen ik en mijn naakte Zelf over was.
In eerste instantie verheerlijkte ik het leven daar, de mensen, de cultuur, de natuur en het daarmee in contact zijn. Later besefte ik dat het m daar niet in zat. Dat alles zijn uiterlijkheden, verschijningsvormen; die werken en kloppen voor daar. Ja we kunnen heel veel leren van andere culturen,